Spijbelen: of in ambtelijke taal: schoolverzuim, is het opzettelijk wegblijven van school door een kind, zodat het zich aan de leerplicht onttrekt. Soms wordt de uitdrukking ook gebruikt voor het wegblijven van werk of een andere verplichting, dan wordt het verzuim genoemd. Gisteren spijbelde ik. Of beter gezegd: ik verzuimde om een blog te schrijven.
“Wil je dat je toilet fris ruikt, zorg dat je V.I.Poo gebruikt.”, zo klinkt momenteel een reclameboodschap die me niet echt kan bekoren. Tijdens mijn recente Franse reisje speelde ze echter tot mijn grote ergernis meermaals door mijn hoofd. Geïrriteerd door de spot zelf, dat zeker, maar vooral ontstemd door de staat van het kabinet
Kan jij me helpen bij het realiseren van een kleed in chocolade? Wat antwoord je op zo’n vraag? Iemand met een beetje gezond verstand zegt nee. Ik zei: natuurlijk. Als gevolg van dit drieste antwoord startte voor mij een uniek project. De chocolatier van dienst was het enige gekende element: Dominique Persoone himself. Expert op
Hun wifi bewaken ze gierig, hun keuken daarentegen delen ze vrijgevig. De Fransen. Een snack nuttigen in Frankrijk resulteert steevast in een smakelijke schotel met een lekker glaasje wijn. Voel je een hongertje opkomen, dan hoef je nooit lang te zoeken voor een plekje waar een fransoos uit luttele ingrediënten een lekker gerecht tovert. Niet
Tijdstip: juli 2016. Plaats: het zuiden van Frankrijk Helemaal gewoon aan alom tegenwoordige wifi trek ik op vakantie. Een viertal uren treinen met de TGV. Mijn blog? De pc is mee dus die doe ik elke dag wel ergens. Dat blijkt een grote misrekening. Onze zuiderburen kennen precies geen draadloos internet. Of onze zuiderburen houden
Enkele verweerde venten zien ons komen. “Houden jullie van muziek?” roept er eentje? “Ja, natuurlijk.” “Wel, ga je dan niet naar het concert?” Dat doen we niet. We zijn onderweg naar huis, en bovendien is het uitverkocht. “Tickets heb je niet nodig,” reageert hij. “Wij zitten hier gewoon buiten. Met een biertje en een fles
In een vorig leven slijtte ik mijn dagen ergens in the Commonwealth. Bewijs: ik ben een theedrinker. Koffie vind ik ongelooflijk lekker ruiken, maar omgekeerd evenredig vies smaken. Doe mij maar een theetje, zonder melk. Vele soorten hebben mijn lippen reeds beroerd. Sommige voor herhaling vatbaar, andere gewoon niet te zuipen, te vergelijken met slootwater.
Solden. Koopjesdrang. Drukte. Betalingen. “Met bankcontact graag.”, zeg ik vol vertrouwen. De 21ste eeuw vorderde immers al een heel eind. Elektronisch bankieren via pc of smartphone, telefoneren via je vaste huislijn vanuit het buitenland, TV kijken op je eigen tijd,… alles kan zowat. BC-betalingen zijn zeer oud nieuws op dat vlak. En toch krijg ik
Tijdstip: een nachtelijk uur waarop de meeste mensen zich in dromerige oorden bevinden. Plaats: een onbekende weg Maximumsnelheid: 90 km/u. In de bochten valt het terug tot 70 km/u. Mijn gezelschap en ik scheuren aan een tempo van 40km over de door ons onontgonnen paden. Aan het begin van de anderhalf uur durende tocht verblijven
Onlangs las ik het artikel “Waarom vrouwen korte rokjes dragen” van Victor Verlon. “Ik denk nog steeds dat de meeste volwassen vrouwen zich niet schaars kleden om zo seksueel initiatief van mannen te stimuleren,” schrijft hij als laatste zin. Dank je, Victor. Onderzoek wijst uit dat mannen de kleding van vrouwen anders interpreteren dan de