Het rad des tijds draait, onveranderlijk, dag na dag, voor iedereen. Wij voelden het niet. Wij werden dertig jaar terug in de tijd geplaatst. De opgedoken rimpels zagen we niet, de zachtere kantjes aan onze karakters maakten het des te gezelliger en gemoedelijker. In gedachten zaten we nog steeds op de schoolbanken. “Ik weet nog
Mode is iets complex. Diverse stijlen, verschillende smaken, allerlei kleuren en vormen, een varia aan materialen, alles kan. Waar de éne van zwijmelt, keurt de ander nog geen blik waardig. Ik verkies vrouwelijk kleding met als constante vrij nauw om het bovenlijf. Strakke jeans, losse broek, uitwaaierende of net aansluitende rok, het kan en mag
Voor mij voelt het alsof het schooljaar gisteren startte, doch de eerste schoolvakantie komt er al aan. Mocht mijn kalender het me nog niet duidelijk maken, de scholen van mijn telgen zorgen er wel voor dat ik het niet uit het oog kan verliezen. De afgelopen weken voelde ik me een beetje gestalkt door alle
Hij heeft een gescheurde meniscus en moet geopereerd worden. Dit soort letsel associeer ik automatisch met een voetballer. “Hij” is echter geen voetballer. Hij is wel een fervent fietser. Neem hem het fietsen af, en zijn wereld vernauwt en verdonkert. Vandaar dat hij hoopt volgende week reeds onder het mes te mogen. En waarom ook
Gisterenavond bevond ik mij in een authentiek volkscafé. Voor een boekvoorstelling, uiteraard. Weliswaar eentje over nog meer bruine kroegen, maar dat even terzijde. Aangezien ikzelf meer een wijnsipper dan een pintenpakster ben, vormen deze plekken niet echt mijn natuurlijke habitat. In mijn jeugd was een kroeg de plek waar mijn ouders binnenstapten wanneer het kermis
Als kind vertelde mijn ouders me een verhaaltje. Over een oude man die van kinderen hield. Hij had veel werk en liet zich bijstaan door medewerkers. De man was wit, zijn werknemers zwart. Ik maakte daar geen probleem van. Waar ik het wel moeilijk mee had, was dat deel van de vertelling waarin die man
Hij belde me op restaurant met het verzoek geen dessert te eten want er stond thuis wat lekkers op me te wachten. Uiteraard prikkelde dit verzoek mijn nieuwsgierigheid. Een soort chocolade cakeje, zei hij daarop. Vijftien jaar is hij. Mijn tweede zoon. Twee jaar terug leerde ik hem en zijn broer koken. Op een dag
“Je gaat nooit meer dezelfde zijn.”, zei hij. Dat was ruim zestien jaar geleden, toen ik mijn vader het nieuws vertelde dat ik met mijn gezin zou verhuizen naar een Oost-Europees land. “Al die jonge gasten die ik in mijn leven heb weten vertrekken, vinden hier niet echt hun draai meer als ze terug komen.”,
Gisteren liet ik me verleiden tot een date in de bioscoop. Een oosterse date waarnaar ik al langer verlangde. De avond begon wat stilletjes. Waren mijn date en ik wat onwennig met elkaar? Dat denk ik niet want voor mij werden de verwachtingen ruimschoots ingevuld. Waarschijnlijk stond het volume van de geluidsinstallatie gewoon wat te